Gwiazdy spadają

Oglądam pierwszy sezon „Mapetów”. Sprytnie to było wymyślone: celebrity show, w którym zamiast gospodarza we fraku i baletnic z piórami w pupie gościowi towarzyszyły lalki. Co pozwalało na więcej, niż zwykle – na wkręcanie gości w absurdalne sytuacje, na wchodzenie im na głowę (ewentualnie pożeranie ich, wysadzanie w powietrze itp. itd.), na niewybredne żarty. Ale tak czy owak, nikt nie miał wątpliwości, kto tu jest ważniejszy. Gwiazda świeciła blaskiem swej sławy, a mapety były tylko elementem scenografii. Co z tego, że ruchomym i barwnym? Podobno po paru latach telewidzom do tego stopnia znudziły się odgrzewane kotlety Fozziego i dowcipy Szwedzkiego Kucharza, że znacznie zwiększono udział celebrytów i pod koniec ostatniego sezonu niemal nie schodzili oni z ekranu.

Dzisiaj trudno w to uwierzyć, bo nie ma wątpliwości, że jednak mapetów było za grobem zwycięstwo. Gwiazdy pierwszego sezonu, kiedyś tak sławne, podziwiane i ważne, to dzisiaj postaci zupełnie anonimowe. Tylko Peter Ustinov i Charles Aznavour mają znajome twarze i nazwiska, cała reszta jest bezimienna. Równie dobrze, mogliby to być statyści… To nie jest tylko mój osąd, z perspektywy własnego gustu i polskiego zaścianka – wydawca boksu z odcinkami „The Muppet Show” nawet się nie zająknął na pudełku, że tam w ogóle są jacyś ludzie i mają jakiekolwiek nazwiska. To przecież zupełnie nieistotny szczegół. Demokracja. Za to gwiazdy Miss Piggy, Kermita i Gonza świecą pełnym blaskiem. I tak już zostanie, mapety zawsze będą. Może nigdy już tak popularne jak 30 lat temu, ale też nigdy nie zostaną w pełni zapomniane. Zawsze da się je jakoś odkurzyć, podmalować, sprzedać na nowo. Moje dzieci na przykład, z lekką obojętnością zerkające na ekran podczas seansu, ożywiły się na widok Berta i Erniego, bo to bohaterowie jednej z ich ukochanych mutacji mapetów dla najmłodszych…

Kto jest na zdjęciu?
a) Kapitan Świński Trucht, C-3PO, Luke Skywalker i Miss Piggy
b) Mark Hamill i lalki Jima Hensona

Krzysztof Varga w „Dużym Formacie” martwi się, za Kunderą, że na liście dwudziestowiecznych geniuszy, opublikowanej przez jakieś francuskie czasopismo nie znalazł się żaden pisarz czy filozof, ale jacyś dyktatorzy mody (nazwani przez niego protekcjonalnie „krawcami”), paru wynalazców (w końcu to było stulecie oszałamiającego technologicznego przyspieszenia), jeden reżyser i jeden malarz. No i nad czym tu lamentować? Na liście geniuszy naszego stulecia widzę raczej Doktora House’a, Dextera, Gila Grissoma i detektywa Monka. I to też mnie nie martwi… Rozpaczałbym, gdyby moje wnuki musiały pamiętać nazwiska i twarze z dzisiejszych okładek prasy kolorowej oraz kolejnych odcinków „Tańca z gwiazdami”.