Magister od Beatlesów

– Napisano ponad osiem tysięcy książek o The Beatles, ale jak dotąd przedmiot ten nie doczekał się poważnych badań naukowych. Zamierzamy to zmienić – rzekł wykładowca Hope University w Liverpoolu ogłaszając nabór na nowy kierunek studiów: „The Beatles, muzyka popularna i społeczeństwo”. Studiować Bitli można dziennie lub zaocznie. Kurs trwa rok, zajęcia składają się z 12 tygodniowych modułów. Tytuł naukowy można otrzymać po napisaniu i obronie pracy dyplomowej.

Fanaberia? Jeszcze jeden sposób na dojenie wielbicieli Beatlesów? Strata czasu? Być może, bo przyjmując pragmatyczny punktu widzenia – a dzisiaj trudno o inny – muszę ostrzec potencjalnych zainteresowanych, że zainwestowane w te studia pieniądze (o czasie nie wspominam, bo przecież czas to pieniądz) trudno będzie odzyskać. Gdzie miałby szukać pracy autor dysertacji na temat „Paralele i antynomie pomiędzy morsem Johna Lennona a ośmiornicą Ringo Starra” albo „Czy gitara, która cicho łka musi być wykonana z norweskiego drewna”? Z drugiej jednak strony, czy lepiej na swoich studiach wyszły te legiony absolwentów „marketingu i zarządzania”, które dziś parzą kawę i podają hamburgery w fast-foodach? To ja już wolę studiować Beatlesów…

Zresztą, jak się okazuje, beatlesologia to tylko nowy, efektowny kierunek proponowany przez szacowną Katedrę Muzyki Popularnej. I tu już zupełnie nie ma się z czego śmiać. Filmoznawstwo to u nas bardzo poważne studia, o teatrologii nie wspominając, a muzyka popularna to co? Gorsza? Miliony ludzi jej słuchają, profesorowie uniwersytetów również, nawet niespecjalnie się z tym kryjąc, ale z bliżej niewyjaśnionych powodów, nikt nie traktuje jej na tyle poważnie, by się ze zmarszczonym, po profesorsku wysokim czołem nad nią pochylić. A byłoby nad czym – sto lat jazzu i niewiele mniej popu, 60 a może i więcej rocka… Jak tu w ogóle zrozumieć wiek XX, przemiany społeczne, rewoltę 1968 roku, lata 80. itepe itede w oderwaniu od muzyki popularnej? Jak uczyć się naszej własnej historii bez koncertu Stonesów w Kongresowej, bez Niemena i Jarocina? Owszem, są jakieś teksty, jakieś analizy, ale robione przez szaleńców i dla szaleńców, rozproszone, trudne do znalezienia, nawet kiedy wiesz, czego szukać.

Trzeba zakasać rękawy i brać się do roboty. Przyszłe pokolenia czekają 🙂